Column Kees Jansma: 'Een beetje meer Litmanen kunnen we anno 2013 wel gebruiken'
Heel bescheiden stond hij, donderdag, voor de gesloten hoofdingang van het kleine stadion in Tallinn, de hoofdstad van Estland. Jari Litmanen mocht van de bewaking niet naar binnen, omdat het Nederlands voetbalelftal er trainde.
Hij is onze held, zei ik, en uiteindelijk werd voor hem de uitzondering gemaakt. 42 jaar, 137 interlands voor Finland. Ex-speler van onder meer (en vooral) Ajax, Barcelona en Liverpool. Een voorbeeld voor de jeugd. Of beter: hét voorbeeld voor de jeugd. Nooit betrokken bij een rel, altijd oog voor de schoonheid van het spel. Wars van arrogantie, immer collegiaal. Op en top prof, die telkens terugkerende blessures bezeten te lijf ging en overwon. Zijn laatste interland speelde hij twee jaar geleden, als veertiger, en nu nog hengelen bescheiden profclubs naar zijn diensten.
Litmanen zal straks wel weer ergens tekenen. Niet voor de poen, louter voor het spel. Voetbal neemt me altijd mee, op weg naar meer wedstrijden, zei hij. Altijd weer nieuw en mooi. De club en het niveau doen er niet toe. Iedereen, dacht ik toen ik hem wel een uur lang over zijn loopbaan hoorde verhalen, zou Jari Litmanen moeten adoreren. Maar de waarheid is anders, bleek.
De jonge Nederlandse profs herkenden en kenden hem niet. Logisch wellicht, want de generatiekloof is er. Niet-logisch, eigenlijk. Want een groter symbool voor de voetbalsport bestaat er nauwelijks. En dus verhaalde ik, als oudere man en liefhebber, later op de avond langdurig over Litmanens passie voor zijn sport. Omdat de verharde en kille voetbalwereld juist nu dergelijke liefde nodig heeft.
Overheersende commercie, waanzinnige transferbedragen, matchfixing… Het voetbal snakt naar een warmere uitstraling. Er werd best naar me geluisterd toen ik Litmanen ophemelde, maar het kan ook zijn dat ze me gewoon even deze sentimentele uitstap gunden.
Maar ik meen het. En het heeft niets met mijn leeftijd te maken, denk ik. Een beetje meer Litmanen kunnen we anno 2013 wel gebruiken.
Door: Kees Jansma